نفی و انکار نسل کشی ارمنیان نزد دولت مردان ترکیه سابقه طولانی دارد و سیاستی است که ترکیه پس از به قدرت رسیدن حکومت کمالیون در سال 1923م آغاز کرده و تقریباً در یک قرن اخیر آن را پیش برده و در این راه از هیچ کوششی فروگذار نکرده است. انکار برنامه ریزی شده دولت ترکیه در چند سال گذشته، پس از روی کار آمدن دولت عدالت و توسعه، وارد مرحله جدیدی شد و به اصطلاح فعالیت های خود را از انکار سنتی به انکار برنامه ریزی شده تغییر داد. زیرا در آن زمان دولت ترکیه خیلی خوب می دانست با نزدیک شدن یکصدمین سالگرد نسل کشی ارمنیان، نه تنها ارمنیان، بلکه جهانیان نیز به این ماجرا توجه خواهند کرد. واقعه ای که تا کنون این اندازه عمیق به عرصه عمومی و رسانه ای راه نیافته بود. زیرا چند سال پیش مسئله نسل کشی ارمنیان تنها در میان یک هزار روزنامه خوان و شماری از استادان دانشگاه ها در ترکیه مطرح می شد.

از اینرو دولت رجب طیب اردوغان، در یکی از اولین نشست های دولتش، هیاتی را مامور کرد تا ترکیه در مواجِهِه با فریاد عدالت خواهی ارمنیان، سیاست های خود را بازنگری کند و برای انکار، خط مشی جدیدی تعیین کند. این هیاًت پس از چندین جلسه مشاوره با روشن فکران و تاریخ دانان هم سو با دولت، رئوس سیاست جدید را تعیین کرد.

در اولین اقدام، انجمنی به نام «انجمن مبارزه با نسل کشی دروغین ارمنیان» تشکیل شد و به دستور رجب طیب اردوغان، «دولت باهچلی» معاون آن زمان وی رئیس انجمن شد. در این انجمن نمایندگانی از تمام وزرات خانه ها و سازمان های مهم ترکیه، نظیر انجمن تاریخ ترکیه و وزارت اطّلاعات و سایر نهاد ها حضور داشتند. در اساس نامه انجمن موارد زیر برای مقابله با فریاد عدالت خواهی ارمنیان، تدوین شده بود:

1- بازنویسی تاریخ در کتاب های درسی مدارس و دانش گاه ها مبتنی بر:

الف- به کار بردن عبارت وقایع سال 1915، به جای عبارت نسل کشی.

ب- استفاده ازعبارت کشتارهای جمعی در جنگ جهانی اوّل به جای قتل عام و نسل کشی.

2- تبلیغ در مورد خیانت ارمنیان به امپراتوری عثمانی «به خاطر پیوستن ارمنیان به قوای روسیه در زمان جنگ جهانی اول»

3- استفاده از تُرک های مقیم خارج ترکیه و سفارت های ترکیه برای مقابله با تایید نسل کشی ارمنیان در مجالس کشورهای جهان.

4- تحت تاثیر قرار دادن افکار عمومی و روشنفکران ترکیه.

5- مقابله با سایر نسل کشی های صورت گرفته در زمان امپراتوری عثمانی، نظیر نسل کشی آشوری ها، یونانی ها، بلغاریها، کُردها، علوی ها و زازاها.

6- اصرار به تشکیل هیاٌتی مشترک از تاریخ دانان ارمنی و تُرک برای مطالعهً حقایق تاریخی و انحراف افکار عمومی.

7- چاپ کتب متعدد در زمینه نفی و انکار نسل کشی ارمنیان.

8- برگزاری جلسات مختلف در مورد نفی و رد نسل کشی ارمنیان.

با نگاهی گذرا به سرفصل های یاد شده می توان دریافت که سران حزب عدالت و توسعه و دولت ترکیه از طرح چنین مباحثی چه اهدافی را دنبال می کنند:

1- ترکیه سعی می کند موضوع نسل کشی ارمنیان را از یک بحث حقوقی و بین المللی به یک بحث تاریخی بدل کرده و در این راه ارمنستان و ارمنیان را سرگرم بحث های کش دار تاریخی کند و سال ها برای ترکیه زمان بخرد.

2- کوشش های ارمنیان برای احقاق حق و گرفتن غرامت از ترکیه را منتفی کند.

3- در وجه بین المللی ترکیه سعی می کند خود را بانی حلّ مسئله نسل کشی معرفی کند و ارمنیان و دولت ارمنستان را مخالف با آن نشان دهد.

دلایل انکار نسل کشی از سوی دولت های متوالی ترکیه

ارمنیان جهان که همواره متاثر از پی آمد های این فاجعه بود‌ه‌اند و تمامی تلاش خود را وقف اثبات واقعیت تاریخی نسل‌کشی ارمنیان و جلوگیری از تحریف تاریخ توسط دولت‌های ترکیه کرده‌ اند، در صدمین سال گرد نسل کشی ملت ارمنی، گام را فراتر نهاده اند و طبق قوانین بین المللی موارد زیر را می خواهند:

1- عذرخواهی رسمی ترکیه.

2- ریافت غرامت.

3- پس گرفتن سرزمین های متعلق به ارمنیان.

4- بازگرداندن املاک، اموال و دارایی های مصادره شده

دولت های ترکیه به دلایل زیر نسل کشی ارمنیان را مدام انکار می کنند:

1- ترس از روبه رو شدن با تاریخ خود، «زیرا بسیاری از قاتلان ارمنیان از بانیان ترکیة نوین بوده اند».

2- ترس از جامعه ترکیه و عواقب احتمالی سیاسی، «زیرا دولت مردان بیش از صد سال واقعة نسل کشی ارمنیان را از آن ها پنهان کرده اند».

3- ترس از بازگرداندن سرزمین های ارمنستان غربی «آناتولی شرقی».

4- ترس از باز گرداندن املاک، اموال ودارایی های ارمنیان زیرا «امروز نوادگان بسیاری از قاتلان ارمنیان وارث اموال و دارایی های ارمنیان هستند.»[1]

5- ترس از پرداخت غرامت.

[1]    Sait Cetinoglu, þSermayenin Turklestirilmesi, Resmi Tarih Tartışmaları – 2, Ed.Fikret Başkaya, ozgfr niversite Kitaplığı, 2006- Ankara, s.131