Աղբիւր՝ www.alikonline.ir
Կայացող «Իրան-Հայաստան բարեկամութեան միութեան» արդէն ընդլայնւած նիստում, մասնակցում են նոյն միութեան թէ՛ հայ, եւ թէ՛ պարսիկ անդամներ ու Իրանի կառավարութեան, խորհրդարանի, ինչպէսեւ՝ Ազգային Անվտանգութեան Գերագոյն խորհրդի ներկայացուցիչներ: Այս ձեւաչափը ինքնին վկայում է այն մասին, որ բարեկամութեան խմբում հասունացել է երկու բարեկամ երկրների միջեւ առգոյ փոխյարաբերութիւններում նոր շունչ ու որակ հաղորդելու միտքն ու գաղափարը: Հետեւաբար, այլեւս անհրաժեշտ եւ աւելին՝ անյետաձգելի պէտք է սեպել նոյն մտքի ու գաղափարի կեանքի կոչման համար քաղաքական կամքի դրսեւորումն ու գործնական քայլերի կիրառումը:
Մշակութային, գրահրատարակչական, զբօսաշրջային, քաղաքական երկխօսութեան, առեւտրա-տնտեսութեան ոլորտներում արձանագրած երկուստեք յաջողութիւններն ու ձեռքբերումներն, պէտք է խոստովանել, որ համեստ ցուցանիշներով են արդիւնաւորւած, որոնք երբեւէ երկու բարեկամ հարեւանների սպասելիքներին համարժէք չեն եղել: Զորօրինակ՝ երկու երկրների միջեւ գազամուղի կամ երկաթգծային պայմանագրերի գործարկումները, որոնց առջեւ արհեստական (թէ՞ քաղաքական) խոչընդոտները չգիտես ինչու հարթւելու հեռանկար չեն պարզում...: Եւ սա այն դէպքում, երբ Հայաստանը արեւմտեան ու արեւելեան հարեւանների կողմից շրջափակման-մեկուսացման քաղաքականութիւնների է ենթակայ, իսկ հիւսիսային հարեւանի՝ Վրաստանի հետ տնտեսա-քաղաքական փոխյարաբերութիւնները կրում են անլիարժէք, չասելու համար ռիսկային իրավիճակ, կապւած՝ ռուս-վրացական ձախորդ ու խզւած յարաբերութիւնների հետ:
Ահաւասիկ, «Իրան-Հայաստան բարեկամութեան միութեան» հերթական նիստում վերոգրեալ ձեւաչափով արծարծած խնդիրների քննարկումը մեզ հիմք է տալիս խորհելու, որ տւեալ դէպքում իրանական կողմի նախաձեռնութեամբ մատնանշւած քաղաքական կամքի գործնականացման այսպէս ասած՝ «ճանապարհային քարտէզը» որոշակիացնելու դրական միտում է ուրւագծւում:
Դա ինչ-որ տեղ բնական ու տրամաբանական պէտք է համարել, հաշւի առնելով առհասարակ, տարածաշրջանային, աշխարհագրա-քաղաքական սրընթաց զարգացումները, որոնցից ավտանգ դուրս գալու համատեղ պետական, թէ ազգային շահեր ունեն թէ՛ Իրանը եւ թէ՛ նրա միակ քրիստոնեայ հարեւան եւ առաւել ես՝ բարեկամ Հայաստանը: