Բարով հասանք Սուրբ Յարութեան՝ քրիստոնեայ աշխարհի ամենամեծ յաղթանակի տօնին. տօն, որ պատմութեան մէջ նոր շարժման, նոր կեանքի տօնն է՝ յաւերժօրէն ապրելու անվախճան կեանքի տօնը: Մարդու հոգեւոր վերածննդեան տօնն է. տօնը՝ մարդու բարոյական կատարելութեան. տօնը՝ հաւատի, կեանքի եւ սիրոյ:

Եւ ահա այս մեծ տօնինն, արեւածագի լոյսի շողերով Աստւածաշնչից առաքելական պատգամն է հռչակւում. «Աստւած մեզ համար մեղքի պատարագ արեց Քրիստոսին, Նրան, Ով բնաւ մեղք չէր գործել, որպէսզի մենք միանալով Նրան՝ արդարանանք Աստծու համար» (Բ.Կր 5.21):

Քրիստոսը որպէս Գառն Աստծու պատարագւեց: Անմեղը մեղքն Իր վրայ վերցրեց՝ մեղաւորի համար: Ո՞վ է մեղաւորը եւ ի՞նչ մեղքի մասին է խօսքը. ինչո՞ւ Տէրը ծառայի կերպարանք ստացաւ եւ ինչո՞ւ մեղքը Իր վրայ վերցրեց. հարցեր, որոնք մեզանից իւրաքանչիւրին են ուղղւած այսօր. հարցեր, որոնք մեզանից իւրաքանչիւրն ուղղում է այսօր եւ պատասխան ակընկալում:

Ո՞վ է մեղաւորը. պատասխանը հենց Աստւածաշունչն է տալիս, Նախածնողները՝ Ադամն ու Եւան. մարդը՝ ես ու դու, մենք՝ բոլորս՝ ադամական մեղքով ծնւածներս:

Ի՞նչ է մեղքը, որի պատճառով դարձանք մեղաւոր: Պատասխանը դարձեալ Աստւածաշնչից քաղենք. դա անհնազանդութիւնն էր աստւածային պատւիրանների նկատմամբ: Աստւած Իր պատկերի համաձայն ստեղծեց մարդուն, սակայն մարդը իր անհնազանդութեամբ` օրինազանց պահւածքով, հեռացաւ Աստծուց, հեռացաւ իր դրախտային կեանքից, հեռացաւ ճշմարիտ լոյսից, դառնալով խաւարի բնակիչ. խաթարւեց իր աստւածային պատկերը չարի, չարութեան, օրինազանցութեան պատճառով, եւ սահմանւեց մահը:

Բայց Աստւած մարդուն չլքեց, չհեռացաւ մարդուց, այլ միշտ Իր փրկարար ձեռքը մեկնեց մարդկութեան բոլոր ժամանակներում, բոլոր վայրերում, յոյսի եւ լոյսի պատգամ տալով, նահապետների, օրէնքի, մարգարէների, դատաւորների, թագաւորների առաքմամբ, իսկ երջանիկ մի ժամանակահատւածում ուղարկեց Իր Միածին Որդուն, որ մարդկանց մեղքն Իր վրայ վերցնի, մաքրի ու սրբի նրանց:

Բայց ինչո՞ւ Նա մեղքն Իր վրայ վերցրեց: - Նա մեղքն Իր վրայ վերցրեց, որովհետեւ չդադարեց մեզ սիրելուց:

Նայե՛նք Քրիստոսի տնօրինական կեանքին՝ Ծնունդից մինչեւ Խաչելութիւն եւ Թաղում, Բեթղեհէմից մինչեւ Գողգոթա եւ այս պատկերի մէջ տեսնում ենք, որ Աստծու Որդին աշխարհ եկաւ փնտրելու կորածը՝ կորած մարդը, կորած հոգին, որ ընկել էր մեղքի տիղմի մէջ:  Մեր աչքի առաջ նկարւում է պատկերը այն կնոջ, որ իր դրամն էր կորցրել, եւ փնտրեց իր տան մէջ ու գտաւ այն. պատկերը  այն մարդու, որ մի ոչխար կորցրեց ու փնտրտուքի ելաւ՝ այն գտնելու համար. պատկերը այն սպասող հօր, որ կրկին գրկաբաց ողջունեց եւ ընդունեց իր անառակ որդուն: Մի խօսքով «Մարդու որդին եկաւ՝ փնտրելու եւ փրկելու կորածին» (Ղկ 19.10): Ինչպէս Տէրն է ասում. «Ես եկայ, որպէսզի կեանք ունենաք եւ կեանքը լինի առաւել լեցուն» (Յհ 10.10):

Այդ փնտրտուքի մէջ, Նա անդադար խօսեց, պատգամեց, ուղղութիւն տւեց լոյսի ճանապարհը ցոյց տւեց, ապաշխարութեան հրաւիրեց՝ դարձի գալու, մեղքից հեռանալու, Աստծուն դառնալու, հինը տանելու, հին մարդը գերեզմանելու եւ դառնալու նոր արարած: Ահա այն լոյսը՝ Յիսուսի խօսքով ճառագւած. «Ես եմ աշխարհի լոյսը, ով որ Ինձ հետեւի, խաւարի մէջ չի քայլի, այլ կունենայ լոյսը, որ առաջնորդում է դէպի կեանք» (Յհ 8.12): Ահա այն կերակուրը՝ Յիսուսի խօսքով բաշխւած. «Ես եմ կեանքի հացը: Ով գալիս է դէպի Ինձ, քաղց չի զգայ բնաւ, եւ ով հաւատում է Ինձ, չի ծարաւի երբէք» (Յհ 6.31): Ահա այն ճանապարհը՝ աստւածային խօսքով պատգամւած. «Ես եմ ճանապարհը, ճշմարտութիւնը եւ կեանքը»: Նա կամեցաւ ասել՝ եթէ հետեւէք Ինձ, քայլէք Իմ բացած ուղիով, ձեր խաչը վերցնէք ու հետեւէք Ինձ, այն ժամանակ կարող էք հասնել ճշմարտութեան եւ ժառանգել կեանքը յաւիտենական, որ վերապահւած է ձեզ:

Ահաւասիկ գերազանց պատճառը` ինչու անմեղը մեղաւորի համար պատարագւեց, Անմահը մահը ընդունեց, Անհունը հունաւորի մէջ սահմանւեց, Աստւած Իր բարձունքից խոնարհւեց, Երկնայինը երկրաւոր կեանք ընդունեց, Թագաւորը՝ ծառայ, Քահանայապետը սպասաւոր դարձաւ: Մի խօսքով՝ Նա Իր ամենաթանկ գինը վճարեց, Իր կեանքը տւեց, զոհագործւեց ինձ եւ քեզ համար՝ մեզ համար, ողջ մարդկութեան համար՝ վերստին մեզ ծնելու, կենդանի յոյսը տալու, մեր փրկութիւնը ապահովելու, մեզ արդարացնելու, մեր մեղքերին քաւութիւն եւ թողութիւն տալով, որպէսզի «Ժառանգենք անեղծ, անարատ եւ անթառամ կեանքը, որ երկնքում պահւած է մեզ համար» (Ա.Պտ 1.4):

Այս պայծառ առաւօտեան հռչակւեց. «Ես եմ յարութիւնը եւ կեանքը», եւ Նրա  խօսքերը իրականացան։ Այո՛, Նա մատնւեց, չարչարւեց, խաչւեց մահացաւ ու թաղւեց, սակայն երրորդ օրը յարութիւն առաւ: Նրա յարութեամբ վիմափոր կոյս գերեզմանի քարերը ճեղքւեցին, մահը իր վախճանին հասաւ, դժոխքի դռները խորտակւեցին եւ կեանքի լոյսն է, անմահութեան յոյսն է, որ ճառագայթեց ամենուրեք, ճախրեց հորիզոնից-հորիզոն, աշխարհով մէկ, ու լցրեց մարդկանց հոգիները: Ահա նորից բացւեց դրախտի դուռը մեր առաջ եւ մենք դարձանք Իր թագաւորութեան արժանի ժառանգորդները:

Մարդու ձեռքով խաչափայտի անարգ մահւան դատապարտւած Յիսուսը յարութիւն առաւ՝ «Որպէսզի Նա լինի մեր առաջնորդն ու փրկիչը եւ մեզ տայ ապաշխարութեան առիթ եւ մեղքերի թողութիւն» (Գրծ 5.30-31):

Արդարեւ Աստւած յարութիւն տւեց Յիսուսին՝ մեզ արդարացնելու. Աստւած յարութիւն տւեց Յիսուսին՝ մեզ նոր կեանք պարգեւելու, Աստւած յարութիւն տւեց Յիսուսին, որպէսզի ուժ տայ մեզ՝ ներկայի մէջ ապրելու, եւ Աստւած յարութիւն տւեց Յիսուսին, որպէսզի յոյսը ունենաք գալիքի՝ յաւիտենական կեանքի:

Ահա թէ ինչո՛ւ մենք Քրիստոսի արեան գինն ենք եւ այս ճշմարտութիւնը պարտաւորեցնող է՝ մեր կեանքերը ընդմիշտ դիտելու յարաբերաբար յարուցեալ Փրկչին, հաւատալով Նրան, Նրա Աստւածութեանը, Նրա Մարդեղութեանը, Նրա Խաչելութեանը, բայց մանաւանդ՝ Նրա հրաշափառ Յարութեանը:

***

Հայ ժողովուրդն իր ողջ պատմութեան ընթացքում հաւատաց  յարութեանը եւ  դարձաւ ճշմարիտ հետեւորդը Յարուցեալի. հաւատաց «Թափուր գերեզման»-ի իրականութեանը, նայելով միշտ վաղւան, գալիքին, Մեծ Արշալոյսին. երբէք չտկարացաւ, չյուսահատւեց, չընկճւեց, որովհետեւ «Խաչն էր վերցրել իր ուսերի վրայ» եւ դարձել Աստւածորդու ճշմարիտ հետեւորդը, հաստատելով իր հաւատը, որ մեղքը չի յաղթել, յաղթողը Քրիստոսն է, մահը չի յաղթել, յաղթողը Քրիստոսն է, որ յաւերժօրէն ապրելու ու գոյատեւելու խորհուրդն ու յոյսը տւեց մեզ:

Տարածենք յաղթանակի այս լուրը ասելով՝

ՔՐԻՍՏՈՍ ՅԱՐԵԱՒ Ի ՄԵՌԵԼՈՑ, ՄԵԶ ԵՒ ՁԵԶ ՄԵԾ ԱՒԵՏԻՍ: